„Dziewczynom“ – przeczytacie na jednej z pierwszych stron książki. Dziewczyny, to wam ją dedykuję. Wszystkim moim przyjaciółkom, koleżankom, kobietom z mojej rodziny, czy raczej rodzin, których częścią jestem, a także kobietom i dziewczynom, których nie znam, a które właśnie teraz zastanawiają się nad tym, kim są. Napisałam książkę o rodzinie, w której są same kobiety, zapełniłam ją po brzegi kobietami, bo chciałam pokazać, że kobiety są różne, pełne, są jak kosmosy. Chciałam tą książką powiedzieć dziewczynom, że jeśli nie mieszczą się w schematach to bardzo dobrze i pięknie. To znaczy, że jeszcze nie zdążyły się w nie wcisnąć. Ale jeśli już to się stało, zawsze można z tego schematu wyjść i żyć swoim jedynym, niepowtarzalnym, zwyczajnie niebywałym życiem. Ta książka została napisana dla kobiet, dla dziewczyn. Lecz oczywiście chłopaki i mężczyźni będą także najmilszymi mi czytelnikami. 

Może pokochacie te krnąbrne bohaterki tak jak ja, a może będziecie się z nimi wadzić, dyskutować. Bohaterkami są Zaborskie, zmyślona przeze mnie współczesna rodzina, złożona z samych kobiet. A towarzyszą im, wplecione w wątki fikcyjne, prawdziwe postaci, niezwykłe i nietuzinkowe Polki: Zofia Stryjeńska, Alina Szapocznikow i Krystyna Skarbek. Może zechce porozmyślać o tym, jak to jest być dzisiaj dziewczyną i kobietą. Może zechce otoczyć się moimi bohaterkami i spędzić z nimi chwilę.

Wiem jedno. Pisałam tę książkę z czułością do was, dziewczyny, chciałam wam podarować coś od siebie, co może kiedyś wam się przyda. Mogłam wam dać kolorowe kamyki na szczęście albo kieszonkowy gaz pieprzowy, czy pastylkę wzmacniającą, ale napisałam tę historię. Chciałam sobie z wami pogadać. A wy zróbcie z tą opowieścią, co uznacie za słuszne.